وبلاگ کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی :
این مطلب در نشریه زندانی سیاسی شماره ١٩ منتشر شد.
هفته گذشته شاهد آزادی حدود ١٤تن از زندانیان سیاسی در ایران بودیم، که نسرین ستوده یکی از حقوقدان های برجسته ایران نیز جزو آنها بود. آزادی این زندانی سیاسی از جنبه های مختلف برای مردم و آزادی خواهان مسرت بخش بود و هرچند که این آزادی نمیتواند التیام بخش درد، رنج، شکنجه و بی حرمت های جانوران اسلامی، این عزیزان را تخفیف دهد و آثار ما تاخر فشارهایی که به این زندانیان وارد شده هرگز فراموش شدنی و از یاد رفتنی نیست. خیلی تحلیل ها وجود دارد که چی شد که تعدادی از این زندانیان سیاسی را آزاد کرند؟ هیچوقت سابقه نداشته که در مورد زندانیان سیاسی در ایران عفو اعلام کنند و یا اینکه زندانیان سیاسی با عفو مشروط آزاد شوند. آنچه مهم است آزادی این زندانیان و همچنین هدف هایست که در پس این کار وجود دارد. خود نفس آزادی مشروط خودش ناقض آزادی است و این زندانیان با عفو مشروط آزاد شده و هر آن احتمال به زندان افتادن آنها باز وجود دارد و در واقع خود نفس آزادی مشروط یعنی مانع و سدی برای ادامه فعالیت هایی که از قبل وجود داشته است. به نظر من آزادی این تعداد از زندانیان خود یک تاکتیک سیاسی جدید است از طرف مربی ورزش جدی و روحانی کلید نشان! و مسلما که قرار است در پس آن رونمایی هایی برای خلاصی از بحران ها و تحریم ها باشد، و نیز چراغ سبزی باشد برای غرب و علل الخصوص آمریکا و یک فضا سازی برای ماه عسل کلیدار اسلامی در نیویورک، تا به این وسیله هم تحریم ها را از رو دوش جمهوری اسلامی بردارند و هم اینکه فضا سازی باشد برای گفتمان های سیاسی و توافق بین آمریکا و جمهوری اسلامی که انگار اجلاس نیویورک و تلاش اوباما با رژیم هم جزئی از این نقشه به حساب می آید که کلیدار جمهوری اسلامی از اکنون برای آن رزمایش سیاسی تمرین دمکراسی می کنند. این روند احتمال سازش و ایجاد تغیرات را در منطقه احیانا نشان میدهد و اینکه این سازش آمریکا و ایران صورت بگیرد خود باز هم سوالی است که نیاز به زمان دارد. اینجا من بیشتر قصد دارم به آزادی این زندانیان و احتمالاتی که پشت آن هست بپردازم. خیلی ها فکر میکنند که فضا سیاسی در ایران تغییر کرده و این تغییر فضا نیز دست آورد روحانی است، که همزمان با آن نیز خبر از آزاد بودن اینترنت در ایران دربرخی رسانه ها بالا گرفت و بعد چند روز باز، اینترنت در ایران فیلتر اعلام شد. خیلی ها فراموش کرده اند که در روزهای اول سر کار آمدن روحانی صد ها نفر در گروهای تکی و جمعی اعدام شدند و مانور آزادی زندانیان سیاسی ( که همگی آنها نیز از طیف اصلاح طلب بودند) چیزی را عوض نمی کند و با این تاکتیک ها، سران نظام نه میتوانند جنایت هایشان را از ذهن مردم پاکنند و نه اینکه میتوانند به این بهانه برای نظام و کلیدارش اعتبار جمع کنند. اینجا سوال میشود که تکلیف آن چند صد نفر (چقدر هم در بازداشتگاه های مخفی بدون آمار وجود دارند معلوم نیست) زندانی سیاسی دیگر چه میشود؟ تکلیف صدها زندانی که در سلول های مخفی سپاه پاسداران زیر شکنجه های وحشیانه هستند چه میشود؟ تکلیف هزاران انسان هایی که اعدام شدند چه میشود؟ تجاوز ها و شکنجه و داغدار کردن هزاران خانواده چه میشود؟ این آزادی ١٤ زندانی سیاسی بی گمان ما را خوشحال کرد ولی این عمل باعث نمیشود که تمام جنایت ها و اجحافاتی که جمهوری اسلامی بر جامعه و مردم ایران روا داشته را فراموش کنیم. الان هم آزادی این ١٤ زندانی را در بوق کرنا کرده اند در حالیکه میخواهند فشار جانوران اسلامی را بر مدارس و طرح های بازرسی از ابروی دانش آموزان( گفته اند که هیچ دانش آموزی حق ندارد ابرو بر دارد) و فشار گشت های عفاف وموج دستگیری های فعالین کارگری را در انظار جهانی بپوشانند. جمهوری اسلامی باید سرنگون شود وهمه دم و دستگاه این رژیم فاشیست و جنایتکار و عواملش باید به جرم جنایت های ضد بشری در دادگاه های مردمی محاکمه شوند و این مانور های تاکتیکی نمیتواند تمام آن جنایت ها و زجر هایی که مردم در طول ٣٤ سال حکومت اسلامی را از یاد مردم ایران پاک کند . جمهوری اسلامی و جنایت های آن هیچوقت فراموش نمیشود و مردم ایران » نه فراموش میکنند و نه می بخشند».
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر