مریم تقی نژاد:
این مطلب در نشریه زندانی سیاسی شماره ١٦ منتشر شد.
٢٥ سال از اعدام های زندانیان سیاسی در مرداد و شهریور سال ١٣٦٧ گذشت، این جنایت هولناک واقعه ای بود که طی آن تعداد زیادی توسط ماموران جمهوری اسلامی اعدام شدند. به طور کلی جرم اعدام شدگان مخالف با کلیت نظام جمهوری اسلامی وهمکاری با احزاب و سازمانهای و طیف های سیاسی مخالف رژیم از جمله گروه های چپ و کمونیست و سازمان مجاهدین خلق ایران بود، که تعداد آنها بین ٢٥٠٠ تا ٥٠٠٠ تخمین زده شده و در گورهای دسته جمعی و به طور
ناشناس در گورستانی بنام خاوران واقع در جنوب شرق تهران مدفون گردیده اند ( البته شماره دقیق گورها و جنازه های مدفون شده در این گورستان مشخص نیست اخیرا" بر اساس گزارش های به دست آمده، رضا ملک یکی از عوامل سابق وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی که در زمان علی فلاحیان در این وزارتخانه بوده، در یک نوار ویدیویی چنین عنوان کرده که: در خاوران بین ١٧٠ تا ١٩٠ گور جمعی برای زندانیان سیاسی سال ٦٧ وجود دارد و تعداد ٣٣ هزار و ٧٠٠ زندانی از جمله خردسالان ١١و ١٢ ساله و زنان باردار در این گورها مدفون شده اند).
این کشتارها بر مبنای فتوای خمینی جلاد صورت گرفت که آنها را طی چندین ماه شکنجه های وحشیانه و فشارهای روانی، حکم اعدام را برایشان البته بطور شبانه و مخفیانه اجرا کردند. حکومت ایران هرگز کسانی را که مخفیانه اعدام و شکنجه شدند شناسایی نکرد و توضیحی برای این جنایت اعلام نکرده است و با این حال بسیاری از کسانی که در این کشتار دست داشته اند هنوز هم در این نظام در پستهای کلیدی و امنیتی گمارده می شوند. از جمله شخص مصطفی پورمحمدی که در آن زمان از عوامل کلیدی و عضو اصلی هیات سه نفره مرگ در اعدام های تابستان ٦٧ بوده است که همچنان بر مسند قدرت و جنایت می باشد.
یکی از معضلات جمهوری اسلامی در زمان اعدام ها، دفن کردن اعدام شدگان چپ و کمونیست که یکی از جرم های آنها ارتداد و محاربه بوده و بنا به فتوای خمینی و بسیاری از فقه های اسلامی باید دفن گاه کافران از مسلمان جدا باشد و بر اساس گفته های شواهد عینی و اسناد منتشره، مبنای شکل گیری گورستان خاوران احتمالا به این دلیل است، (البته پیشینه ی گورستان خاوران قبل از٦٧ می باشد و بر میگردد به کشتار ٣٠ خرداد ١٣٦٠).
مرداد ماه آن سال به کشتار مجاهدین اختصاص داشت که محل دفن آنها به دلیل آنکه مسلمان بودن و باید قاعدتا در گورستان های اسلامی دفن می شدند، آنها را احتمالا در گورستانهای عمومی در جایی دیگر غیر از گورستان خاوران پنهان کرده اند، که تاکنون از محل دفن آنها خبری در دست نیست. و همچنین در ادامه این قتل عام های بدون محاکمه، در شهریور ماه همان سال، این بار نوبت اعدام چپ ها و کمونیست ها بود و به قول جانیان اسلامی "لا مذهب ها"، جنازه های آنها را شبانه با ماشین های حمل گوشت به منطقه ای ناشناس منتقل کرده که کسی نمی دانست به کجا می روند؟ اما با تلاشهای پیگیر خانواده هایشان که کسی جوابگوی این جنایات هم نبود تمام نگاه ها به سمت دفن گاهی بنام خاوران که محل دفن انسانهایی بود که به غسل و کفن و دفن احتیاجی نداشتند، جلب شد.
گورستان خاوران، شناسنامه و سند جنایت جمهوری اسلامیست در کشتارهای دهه ٦٠. این گورستان تنها گورستان جمعی نیست و مطمئنا پس از سقوط جمهوری اسلامی دهها و یا بیشتر از این نوع گورستانهای مخفی و گورهای جمعی کشف خواهد شد که دنیا این جانیان را به محاکمه بکشانند. خاوران توسط مادرانی کشف شد که استخوانها و تکه های لباس عزیزانشان را با دستهای خود از خاک آنجا بیرون کشیدند و آنجا را به مکانی فراموش نشدنی تبدیل کردند و سندی شد ارزشمند برای همبستگی وجدانهای بیدار و افشاگ، که از جنایات جمهوری اسلامی به تنگ آمده اند.
پیدا شدن خاوران مهر باوری بود بر اینکه جنایت هیچ گاه مخفی نخواهد ماند و گذشت زمان نیز آن را تخفیف نمی دهد و اهمیت خاوران تنها به این خاطر نیست که محل دفن کمونیست ها و بی خدایان است، بلکه جدا از این، نماد و لکه ننگی بر پیشانی جمهوری اسلامی و مکانی است برای فراموش نشدن !
٢٥ سال از اعدام های زندانیان سیاسی در مرداد و شهریور سال ١٣٦٧ گذشت، این جنایت هولناک واقعه ای بود که طی آن تعداد زیادی توسط ماموران جمهوری اسلامی اعدام شدند. به طور کلی جرم اعدام شدگان مخالف با کلیت نظام جمهوری اسلامی وهمکاری با احزاب و سازمانهای و طیف های سیاسی مخالف رژیم از جمله گروه های چپ و کمونیست و سازمان مجاهدین خلق ایران بود، که تعداد آنها بین ٢٥٠٠ تا ٥٠٠٠ تخمین زده شده و در گورهای دسته جمعی و به طور
ناشناس در گورستانی بنام خاوران واقع در جنوب شرق تهران مدفون گردیده اند ( البته شماره دقیق گورها و جنازه های مدفون شده در این گورستان مشخص نیست اخیرا" بر اساس گزارش های به دست آمده، رضا ملک یکی از عوامل سابق وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی که در زمان علی فلاحیان در این وزارتخانه بوده، در یک نوار ویدیویی چنین عنوان کرده که: در خاوران بین ١٧٠ تا ١٩٠ گور جمعی برای زندانیان سیاسی سال ٦٧ وجود دارد و تعداد ٣٣ هزار و ٧٠٠ زندانی از جمله خردسالان ١١و ١٢ ساله و زنان باردار در این گورها مدفون شده اند).
این کشتارها بر مبنای فتوای خمینی جلاد صورت گرفت که آنها را طی چندین ماه شکنجه های وحشیانه و فشارهای روانی، حکم اعدام را برایشان البته بطور شبانه و مخفیانه اجرا کردند. حکومت ایران هرگز کسانی را که مخفیانه اعدام و شکنجه شدند شناسایی نکرد و توضیحی برای این جنایت اعلام نکرده است و با این حال بسیاری از کسانی که در این کشتار دست داشته اند هنوز هم در این نظام در پستهای کلیدی و امنیتی گمارده می شوند. از جمله شخص مصطفی پورمحمدی که در آن زمان از عوامل کلیدی و عضو اصلی هیات سه نفره مرگ در اعدام های تابستان ٦٧ بوده است که همچنان بر مسند قدرت و جنایت می باشد.
یکی از معضلات جمهوری اسلامی در زمان اعدام ها، دفن کردن اعدام شدگان چپ و کمونیست که یکی از جرم های آنها ارتداد و محاربه بوده و بنا به فتوای خمینی و بسیاری از فقه های اسلامی باید دفن گاه کافران از مسلمان جدا باشد و بر اساس گفته های شواهد عینی و اسناد منتشره، مبنای شکل گیری گورستان خاوران احتمالا به این دلیل است، (البته پیشینه ی گورستان خاوران قبل از٦٧ می باشد و بر میگردد به کشتار ٣٠ خرداد ١٣٦٠).
مرداد ماه آن سال به کشتار مجاهدین اختصاص داشت که محل دفن آنها به دلیل آنکه مسلمان بودن و باید قاعدتا در گورستان های اسلامی دفن می شدند، آنها را احتمالا در گورستانهای عمومی در جایی دیگر غیر از گورستان خاوران پنهان کرده اند، که تاکنون از محل دفن آنها خبری در دست نیست. و همچنین در ادامه این قتل عام های بدون محاکمه، در شهریور ماه همان سال، این بار نوبت اعدام چپ ها و کمونیست ها بود و به قول جانیان اسلامی "لا مذهب ها"، جنازه های آنها را شبانه با ماشین های حمل گوشت به منطقه ای ناشناس منتقل کرده که کسی نمی دانست به کجا می روند؟ اما با تلاشهای پیگیر خانواده هایشان که کسی جوابگوی این جنایات هم نبود تمام نگاه ها به سمت دفن گاهی بنام خاوران که محل دفن انسانهایی بود که به غسل و کفن و دفن احتیاجی نداشتند، جلب شد.
گورستان خاوران، شناسنامه و سند جنایت جمهوری اسلامیست در کشتارهای دهه ٦٠. این گورستان تنها گورستان جمعی نیست و مطمئنا پس از سقوط جمهوری اسلامی دهها و یا بیشتر از این نوع گورستانهای مخفی و گورهای جمعی کشف خواهد شد که دنیا این جانیان را به محاکمه بکشانند. خاوران توسط مادرانی کشف شد که استخوانها و تکه های لباس عزیزانشان را با دستهای خود از خاک آنجا بیرون کشیدند و آنجا را به مکانی فراموش نشدنی تبدیل کردند و سندی شد ارزشمند برای همبستگی وجدانهای بیدار و افشاگ، که از جنایات جمهوری اسلامی به تنگ آمده اند.
پیدا شدن خاوران مهر باوری بود بر اینکه جنایت هیچ گاه مخفی نخواهد ماند و گذشت زمان نیز آن را تخفیف نمی دهد و اهمیت خاوران تنها به این خاطر نیست که محل دفن کمونیست ها و بی خدایان است، بلکه جدا از این، نماد و لکه ننگی بر پیشانی جمهوری اسلامی و مکانی است برای فراموش نشدن !
روزی خواهد رسید که دیکتاتور اسلامی نیز به مانند سقوط دیکتاتوری های بهار عربی، به زیر کشیده خواهد شد و پاسخگوی جنایت خود در خاوران ها باشد .
لینک مطلب در روزنه :
لینک دانلود نشریه زندانی سیاسی شماره 16:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر