ﯾﮑﯽ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﺗﻮﻧﻞ . ﺻﺪﺍﻡ ﺣﺴﯿﻦ ﻭ
ﻣﻌﻤﺮﺍﻟﻘﺬﺍﻓﯽ . ﺁﻧﺎﻥ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺩﯾﮑﺘﺎﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﻗﺮﻥ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ
ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺍﻣﺎﺁﻧﻬﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻫﺎﯾﯽ
ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯼ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﺩﯾﮑﺘﺎﺗﻮﺭﻫﺎ
ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ؛ﺷﺎﯾﺪﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﺁﯾﻨﻪ ﻋﺒﺮﺕ ﺑﺎﺷﺪ .
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮﺻﺪﺍﻡ ﻭ ﻗﺬﺍﻓﯽ، ﺩﺭ ﺧﻔﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﯼ،ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻭ
ﺧﺸﻢ، ﻫﺮﺍﺳﻨﺎﮎ ﺑﻮﺩ؛ﺩﻫﺸﺘﻨﺎﮎ ﻭﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﯽ
ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﺩﻣﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ .ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ
ﺑﺮﺑﺮﯾﺖ،ﺩﺭﮐﺶ ﺁﺳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﯾﮑﻢ، ﺩﺭ
ﻋﻬﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺗﺎﺭﮐﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ،ﺁﺩﻡ ﺭﺍﺍﺯ
» ﺁﺩﻡ« ﻣﯽ ﻫﺮﺍﺳﺎﻧﺪ . ﺁﺩﻡ ﻋﺎﺻﯽ، ﺁﺩﻡ ﺧﺴﺘﻪ، ﺁﺩﻡ
ﺑﯽ » ﭼﺎﺭﻩ « ،ﺁﺩﻡ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ . ﻭ ﭼﻪ ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺝ
ﻫﺎﯼ ﻋﺎﺝ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﯾﻦ ﻧﻔﺮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻤﯽ
ﯾﺎﺑﻨﺪ؛ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺳﺎﺯ ﺑﺮﻭﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ
ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ، ﺣﺪﯼ
ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ؛ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻋﮑﺲ
ﺍﻭﻟﺸﺎﻥ ﺭﺩﯾﻒ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ . ﻋﮑﺲ ﻫﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ، ﺳﺮ
ﺯﯾﺮ ﻟﺤﺎﻑ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ . ﻧﻪ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎﻥ
ﻫﻤﺪﻟﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﻭ
ﺳﻨﮕﺪﻟﯽ،ﺭﺍﻩ ﻧﻔﺲ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺴﺖ . ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﻣﺎ
ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ،ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻡ ﻭ ﻗﺬﺍﻓﯽ ﭼﻨﯿﻦ
ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻣﻤﻠﻮ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ »ﺷﻮﺭ« ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ
ﺑﺎ »ﻣﻮﺝ « ؛ﺩﺳﺖ ﺷﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺭﺋﯿﺲ ﺳﺎﻭﺍﮎ ﻧﻤﯽ
ﺭﺳﯿﺪ،ﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﻣﻔﻠﻮﮎ ﮊﺍﻧﺪﺍﺭﻣﺮﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﺎﺩ ﺭﮊﯾﻢ ﺑﺮ ﺩﺍﺭ ﮐﺸﻨﺪ، ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﺳﺎﻭﺍﮎ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ، ﺁﺗﺶ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ » ﺑﺎﻧﻮﯼ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ « ، ﺗﺮ ﻭ
ﺧﺸﮏ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ .ﻣﻮﺝ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﻬﻦ ﻣﺎ
ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ؛ﮐﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ، ﺯﻫﺮﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ
ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ، ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍﻧﯿﺰ ﻣﺴﻤﻮﻡ
ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .ﻣﺎ ﮐﺸﺘﯿﻢ ﻭ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﯾﻢ؛ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻭﺭﺯﯾﺪﯾﻢ ﻭ
ﺧﺸﻦ ﺷﺪﯾﻢ . ﻣﻬﺮﺭﺍ ﮐﺸﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺷﺪﯾﻢ .
ﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﯽ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻪ
ﺍﯾﻢ؛ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪﺕ ﺑﯿﺸﺘﺮ . ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺎ، ﺩﺭ ﻫﺮ
ﻧﻘﻄﻪ ﺷﻬﺮ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﯼ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ
ﺩﺍﺭﺩ،ﮐﺸﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ، ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ،ﺯﺧﻤﯽ ﺩﺍﺭﺩ .
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ،ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﺮﺩﯼ ﺭﺍ ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ
ﺑﻄﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩﺭﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺳﯿﺪﻩ،
ﺍﺯ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻧﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ، ﻋﺎﺟﺰﺳﺖ ﻭ ﺧﺸﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﻠﺒﻪ
ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﻧﻮﺯﺍﺩﺵ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﺪ .
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ
ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺍﻭﺑﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ، ﺗﺤﻘﯿﺮﺵ ﮐﺮﺩﻩ، ﺍﻣﺎﻥ
ﺍﺵ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﻭ ﺩﻝ ﻧﺎﺯﮐﺶ ﺑﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ .
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ...
ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺑﮕﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺁﻗﺎﯼ ﺧﺎﻣﻨﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﺩﻫﻢ ﮐﻪ :
ﺁﻗﺎﯼ ﺭﻫﺒﺮ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ! ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﯿﺪ ﻧﻔﺮﺕ ﺗﻠﻨﺒﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ
ﺍﻣﺮﻭﺯ، ﮐﻢ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﻟﯿﺒﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﺧﺸﻮﻧﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ
ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﻭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﮊﯾﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ
ﻓﺴﺎﺩ ﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﻏﻮﻃﻪ ﻭﺭﺳﺖ . ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﺩﺍﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺷﻤﺎ
ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ . ﺷﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﯼ
ﻧﺮﻡ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﯾﺪ؛ ﮐﻼﻡ ﻫﺎﯼ ﻣﺼﻠﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﮔﻠﻮ ﻫﺎ ﺧﻔﻪ
ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﺪ؛ ﺑﺮﺩﻟﺴﻮﺯﺍﻥ ﻣﯿﻬﻦ ﺣﺼﺮ ﺭﻭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﯾﺪ ﻭ ...
ﺁﻗﺎﯼ ﺧﺎﻣﻨﻪ ﺍﯼ ! ﺷﻤﺎ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﮐﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺟﺎﻣﻌﻪ
ﭘﺮﺧﺸﻢ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺍﯾﺪ، ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﻝ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﮕﻮﯾﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ
ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ؛ﺍﻣﺎ ﯾﺎﺩﺗﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﮑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ،ﺑﯽ ﺳﭙﺮ،ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ » ﮐﯿﻨﻪ« ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﯾﺪ . ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ
ﺑﺮﺍﺑﺮ » ﺧﺸﻮﻧﺖ .« ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎ
ﻣﺮﺩﯼ ﺑﯽ ﻧﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﺤﺖ ﻗﺬﺍﻓﯽ ﻓﺮﻭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ....
ﺁﻗﺎ ! ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﺪ .ﺯﻣﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ .
ﻫﻨﻮﺯ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻫﯿﺪ . ﺍﺳﯿﺮﺍﻥ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ
ﺁﺯﺍﺩ ﮐﻨﯿﺪ،ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺁﺯﺍﺩ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﮐﻨﯿﺪ،ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﺭﻭﯼ » ﮐﻼﻡ« ﺑﮕﺸﺎﯾﯿﺪ،ﮔﺰﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﺒﺮﯾﺪ،ﺑﻪ
ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻔﺮﺕ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺩﻫﯿﺪ ... ﻭﺍﻻ ... ﺧﺪﺍﯼ ﺗﺎﻥ ﺑﻪ
ﺩﺍﺩﺗﺎﻥ ﺭﺳﺪ؛ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺑﺮ ﭘﻬﻨﻪ ﻣﯿﻬﻦ ﻣﺎ
ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺍﯾﺪ ﻭ ﻣﯽ ﮐﺎﺭﯾﺪ .
ﺁﻗﺎﯼ ﺧﺎﻣﻨﻪ ﺍﯼ ! ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﻍ ﻭ
ﺩﺭﻓﺶ ﺍﺵ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺩﺍﺩﯾﺪ، ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺨﻨﻮﺭﺍﻥ ﺑﺮﯾﺪﯾﺪ،ﻗﻠﻢ
ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﮑﺴﺘﯿﺪ، ....ﺑﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟ﺑﺎ
ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﻮﺯﺍﺩﺍﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽ
ﮐﻮﺑﻨﺪ ﺗﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺷﺮﻣﺎﮔﯿﻦ ﻓﻘﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ، ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ
ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﮐﻬﺮﯾﺰﮎ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﻮ ﻭ
ﺁﻥ ﺳﻮ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ، ﻣﻮﻣﻨﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ، ﺍﺯ ﺁﯾﯿﻦ ﺷﻤﺎ
ﺗﺒﺮﯼ ﻣﯽ ﺟﻮﯾﻨﺪ ...ﺑﺎ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟
ﺁﻗﺎﯼ ﺭﻫﺒﺮ ! ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ . ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﺧﻮﯾﺶ
ﻧﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﯽ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ، ﻧﻪ ﺑﺮﺟﯽ ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻭ ﭼﺮﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ
ﺭﺍﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ . ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯿﺎﻥ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﺪ ﮐﻪ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻭﻡ ﺧﺮﺩﺍﺩ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻫﺠﺪﻩ ﺗﯿﺮ، ﻓﺮﺩﺍﯼ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ
ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ » ﻣﺠﺘﺒﯽ ﺑﻤﯿﺮﯼ،ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ
ﻧﺒﯿﻨﯽ « ... ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺷﮓ ﺗﺎﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ .ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﯿﺪ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﯾﯿﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻗﺎﻣﺖ ﺭﻫﺒﺮ ﻣﻘﺘﺪﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﯾﺪ .ﮐﺎﺭ
ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺧﺸﻢ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺪ، ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ
ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ . ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻮﻟﻨﺎﮎ ﺍﺳﺖ .ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﺻﺪﺍﻡ ﻭ ﻗﺬﺍﻓﯽ
ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ . ﯾﺎﺩﺗﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺎﻩ، ﺩﺭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ
ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ، ﺑﺎﺩﻧﮑﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺩﺭﻭ ﮐﺮﺩ ، ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ
ﺁﻏﺎﺯ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺍﯾﺪ ﭼﻪ ﺩﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﮐﺮﺩ؟
ﻭ ﺁﺧﺮ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ .ﻣﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ،
ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻣﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ .ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﺸﻢ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﯾﻢ، ﻧﻔﺮﺕ ﺭﺍ
ﺑﺎﺯ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ، ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺪﻝ ﮐﺮﺩﻩ
ﺍﯾﻢ . ﺍﺯ ﺧﺸﻢ، ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﯾﺪ . ﻧﻔﺮﺕ، ﺯﻫﺪﺍﻥ ﻣﻬﺮ
ﻧﯿﺴﺖ . ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ،ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺯ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر